Rozdział 2.

3 miesiące później

Paula

Byłam szczęśliwa. Moje stopnie w szkole były wręcz najlepsze w klasie, w dodatku moja ulubiona drużyna grała jak z nut. A jeszcze mój kontakt z Lucasem utrzymywał się w takim stopniu, że zostaliśmy parą. Do tej pory nie mogłam zrozumieć jak to się stało, aż w końcu zaprosił mnie na imprezę do swoich znajomych. Nie wiedziałam kompletnie w co się mam ubrać, ale w końcu postawiłam na zwykłe luźne rzeczy, aby się za bardzo nie wyróżniać. Zadowolona przyszłam na umówione miejsce i przywitałam się z Lucasem. Oczywiście więcej go nie było niż był bo się musiał z wszystkimi przywitać, a ja aby jakoś zabić tą nudę zaczęłam pić drinki, ale wcale nie było to dobre bo nigdy nie piłam zbyt dużo i czułam, że już alkohol mi szumi w głowie, dlatego poszukałam swojego chłopaka, który stał w otoczeniu jakiś dziewczyn i chłopaka.

• O myślałem, że poszłaś. - zauważył
• Mogę się na chwilę? - i go pociągnęłam
• Co jest?
• Nie czuje się dobrze.
• Ile wypiłaś? - zaśmiał się i mnie przytrzymał
• Zdecydowanie za dużo, a nie mogę wrócić taka do domu.
• Chodź... - i mnie pociągnął na górę gdzie od razu usiadłam na łóżku i dostałam szklankę wody – Powinno ci zaraz przejść.
• Dzięki, nie piję za dużo. - westchnęłam
• To dlaczego piłaś? - i sam usiadł obok mnie
• Bo nie miałam co robić. Zostawiłeś mnie samą.
• Ej nie bądź zazdrosna. - zaśmiał się – Przyszedłem się zabawić.
• Sam?
• Nie... z tobą. - i objął mnie w pasie więc zdziwiona na niego spojrzałam – Jesteśmy tu sami więc może skorzystamy?
• Słucham? - a on wyciągnął mi szklankę z dłoni i usiadł bliżej
• Kochanie nie kochasz mnie tak jak ja ciebie?
• Kochasz mnie? - szepnęłam i spojrzałam na niego w szoku
• Bardzo. - i mnie pocałował – I ci to udowodnię. - i mnie położył na łóżku

Miesiąc później

Lucas ostatnio coraz mniej się do mnie odzywał i nie wiedziałam dlaczego. Na dodatek w szkole nie mogłam się przez to skupić tylko myślałam co zrobiłam nie tak. Ale akurat były lekcje wychowania fizycznego i jak zawsze starałam dawać z siebie jak najwięcej, ale ostatnio coraz bardziej się męczyłam. A dzisiaj w pewnym momencie poczułam ciemność przed oczami i obudziłam się w gabinecie pielęgniarki. Oczywiście nie chciała mnie samej puścić do domu więc musiałam czekać na mojego tatę, aż mnie odbierze ze szkoły i wróciliśmy do domu, chociaż musiałam iść na badania. Nie byłam z tego powodu zadowolona bo znowu trzeba by było wydawać pieniądze na lekarstwa. Dlatego przed zajęciami poszłam do przychodni na badania i od razu do lekarza. Ale niestety wynik nie był dla mnie dobry. Od razu w szoku wsiadłam w autobus i pojechałam do jednego miejsca gdzie mogłabym spotkać jedną osobę. Widziałam jak wysiadł z auta kolegi więc od razu zawołałam.

• Lucas!
• Co ty tu robisz? - i podszedł do mnie
• Muszę z tobą porozmawiać.
• Teraz? Nie może to poczekać?
• Zdecydowanie nie.
• No dobra. Poczekaj na mnie w tej knajpce obok. - westchnął i zostawił mnie samej sobie

Kompletnie nie wiedziałam o co mu chodzi, ale poszłam do tej knajpki i czekałam na niego, aż łaskawie przyszedł i zamówił sobie picie.

• Ale szybko, umówiony jestem.
• Słucham? Mówiłeś, że nie masz czasu.
• No ale co chcesz?
• Mam złą wiadomość.
• Właśnie sam chciałem ci w sumie powiedzieć, że zrywam z tobą.
• C-co? - i na niego spojrzałam
• Nie pasujemy do siebie to tyle. - i odstawił szklankę – A ty co chciałaś?
• Jestem w ciąży. - szepnęłam
• C-co?!
• Wpadliśmy.
• Nie żartuj na takie tanie teksty ok? - zaśmiał się
• Nie żartuje. Sama nie jestem z tego faktu szczęśliwa, ale mam wyniki. - i mu podałam
• Moje?
• Lucas, dobrze wiesz, że to był mój pierwszy raz. - oburzyłam się
• I nie wiesz od czego jest zabezpieczenie?
• A ty nie wiesz od czego jest?
• Musisz usunąć.
• Słucham? - i spojrzałam na niego jak na idiotę
• No a co? Nie chce bachora i to w tym wieku. Nie potrzebuje nikogo z dzieckiem.
• Wiesz co. Jak masz zamiar tak ze mną rozmawiać to lepiej idź.
• Masz mój numer, daj znać a kasa się znajdzie na aborcje.

I wyszedł zostawiając mnie samą sobie. Z płaczem wróciłam do domu i położyłam się na łóżku wtulając w misia. W takim stanie znalazł mnie tato, który od razu usiadł obok mnie na łóżku i wiedziałam, że muszę mu o wszystkim powiedzieć. Ale nie spodziewałam się, że przyjmie to w taki sposób. Od razu powiedział, że zabije Lucasa i ma się tu nawet nie pojawiać. Zwłaszcza, że powiedziałam mu wszystko, nawet to co on powiedział mi w kafejce. O dziwo nic nie skomentował, że mam siedemnaście lat i jeszcze całe życie przed sobą. Ale minęły dwa tygodnie, na szczęście w szkole nie robili mi żadnych problemów jeśli chodzi o to i mogłam spokojnie chodzić na zajęcia. Miałam już brzuszek i ani razu nie odezwałam się do Lucasa, a jak do mnie dzwonił to odrzucałam połączenia. Zresztą byłam pilnowana przez mojego ojca jeśli o to chodzi. Ale akurat miałam badania i miałam dowiedzieć się o płci i w dodatku usłyszeć bicie serduszka więc siedząc w autobusie w drodze do przychodni napisałam wiadomość do niego. W końcu jako ojciec powinien choć raz zobaczyć swoje dziecko i usłyszeć jego bicie serduszka. Miałam nadzieję, że chociaż zmieni dzięki temu swoje zdanie. Weszłam do gabinetu i leżałam na łóżku patrząc w ekran na którym lekarka pokazywała mi wszystko kiedy do pomieszczenia wszedł właśnie Lucas. Od razu nie wiedziałam co mam zrobić, ale wyręczyła mnie lekarka, która kazała mu usiąść z drugiej strony. Tłumaczyła dalej, aż w końcu powiedziała.

• Jak widać tutaj to będzie chłopiec. - uśmiechnęła się a ja poczułam łzy w oczach
• Chłopiec? - szepnął
• Tak i zdrowy w dodatku, a teraz chcieliby państwo usłyszeć bicie serduszka? - na co pokiwaliśmy głową i po pomieszczeniu rozniósł się odgłos na co łez już nie kryłam i po raz pierwszy widziałam łzy u Lucasa więc złapałam go za dłoń

Ale jednak dostałam wszystkie potrzebne recepty i dalsze skierowania i zadowolona wyszłam z gabinetu. I wyszliśmy z budynku, a ja nie wiedziałam jak mam się zachować.

• Pomogę ci.
• W czym?
• W wychowaniu. Rozmawiałem z rodzicami... powiedzieli, że pomogą finansowo.
• Dziękuje. - szepnęłam
• Jak je nazwiemy?
• Naszego synka? - i pogłaskałam się po brzuchu – Nie wiem... może spotkamy się po szkole i to omówimy?
• Nie mogę. Mam randkę. - zauważył
• Rozumiem... - i spuściłam głowę bo znowu narobiłam sobie głupiej nadziei
• Napiszę ci moje propozycje i już, a ty wyślij mi swoje. I później umówimy się na spotkanie, a teraz muszę uciekać, mam trening.
• Jasne. Ja mam zajęcia. Więc cześć.

I ruszyłam przed siebie, jak najdalej od niego. Choć zranił mnie to do tej pory go kochałam i myślałam, że się zmienił ale jednak nie. Dobrze, że chociaż chciał płacić na dziecko bo nie wiem czy dałabym radę sama z tatą.