Rozdział 4.

Dzisiaj nowy, 4 już rozdział i mam jeszcze 6 w zapasie a co dalej hahaha to dzisiaj postaram się pisać i pisać i do tego wrzucić na worda inne rozdziały bo mam je zapisane w notatniku.
A co do Lucasa... no cóż tak musi być:) Nie będzie fasolka miła, ale w końcu chciałam takie opowiadanie napisać i mam nadzieję, że jakoś mi się udaje. Chociaż dostaje wiadomości, że pisane jest zupełnie inaczej to akurat opowiadanie. Widać zmianę w moim stylu pisania więc co myślicie o tym? Podoba się wam to, czy jednak wolicie mnie z poprzednich?
A na dodatek Lucas wczoraj nie grał w meczu, chociaż sił starczyło mi tylko na 45 minut i poszłam spać. Ale dzięki jego kuzynce mam kilka nowych zdjęć <3 Jak ja to lubię.

I ten rozdział jest już ostatnim z tego co pamiętam opowiadający przeszłość i teraz wracamy do teraźniejszości.

&&&

Rok później

Paula miała egzaminy więc się uczyła, a ja mogłem przesiedzieć sobie kilka godzin z synkiem. Od kiedy chodził trzeba było biegać za nim bez przerwy. Dlatego siedziałem z nim na kocu i bawiłem. Podawał mi z uśmiechem piłeczkę, a ja robiłem to samo. Ale w pewnym momencie odszedł ode mnie i poszedł do Pauli, która siedziała na łóżku i podał jej piłeczkę.

• Co skarbie? - i się do niego uśmiechnęła
• Mama. - i podał jej piłeczkę, a ja od razu się zerwałem
• C-co? - szepnęła i go wzięła na kolana
• Mama. - i pokazał na piłeczkę
• O matko... - i widziałem łzy w jej oczach
• To jego pierwsze słowo. - zaśmiałem się i usiadłem obok – Powiedział mama.
• Mama. - a ja podałem mu piłeczkę więc zaczął się nią bawić
• Mój słodziak. - i go mocno do siebie przytuliła dając buziaka w policzek
• A właśnie...
• Co znowu? - westchnęła
• Może bym mógł go wziąć na weekend do siebie?
• Weekend? Zawsze imprezujesz w weekendy.
• Ale chciałem choć jeden spędzić z nim. W końcu to mój syn.
• No dobrze.
• Dzięki. - i dałem jej buziaka w policzek na co zdziwiona na mnie spojrzała więc się odsunąłem

Paula

Dzisiaj Lucas miał zająć się Nacho na cały weekend. Dlatego wyszykowałam go i spakowałam jego plecaczek. Ale o dziwo Lucasa nie było o umówionej godzinie. Na dodatek nie mogłam się do niego dodzwonić. I wtedy usłyszałam krzyk sąsiadki, więc zdziwiony mój tato pobiegł do niej i wtedy poczułam dym. Mój tato nie wrócił więc nie wiedziałam co się dzieje, ale złapałam Nacho i wtedy usłyszałam syrenę. Stałam na dworze z Nacho z najpotrzebniejszymi rzeczami jakie złapałam i widziałam jak strażacy gasili mieszkanie mojej sąsiadki i moje. W oczach stały mi łzy, a na dodatek mój tato był w szpitalu po tym jak ratował moją sąsiadkę. Pojechałam tam dzięki pomocy Marion i to ona siedziała z nim a ja starałam dodzwonić do Lucasa, ale jakoś nie mogłam. Aż w końcu kiedy wiedziałam, że mój tato wyjdzie za dwa dni to zadzwoniłam do Lucasa ponownie. Na szczęście odebrał.

• Lucas gdzie jesteś?
• Eee... w domu?
• Nie zapomniałeś o czymś, albo o kimś?
• Nie?
• Miałeś zaopiekować się na weekend Nacho.
• To w ten weekend?
• Jesteś w domu więc możemy przyjść? Nie mam gdzie się podziać z Nacho.
• Jak to nie masz gdzie się podziać?
• Wystąpiły problemy z mieszkaniem i muszę gdzieś się zatrzymać.
• Ale...
• Lucas chyba nie zostawisz mnie tutaj samej co? - i słyszałam odgłosy całowania
• Przepraszam, ale nie jestem sam. - usłyszałam w słuchawce
• Dokładnie to słyszę. Więc dzięki..za nic. - i się odłączyłam
• I?
• Nie ma już Lucasa... - rzuciłam i wzięłam Nacho na ręce
• Słucham?
• Chce bawić się na całego... ok. Nie zabronię mu tego, ale Nacho zobaczy dopiero wtedy kiedy wydorośleje. Poradzę sobie bez niego.
• Ale kochanie... on jest ojcem.
• Nie. On tylko mnie przeleciał i to wszystko.

Dwa tygodnie później, Lucas

Szedłem zadowolony z misiem w stronę mieszkania Pauli. Wygrałem mecz, zadebiutowałem w pierwszej drużynie i do tego mam cudowną dziewczynę. Czego chcieć więcej? Ale wbiegłem na ich piętro i zdziwiłem się kiedy widziałem zaklejone drzwi taśmami. Bo o co do jasnej cholery chodzi? Z naprzeciwka wyszła Marion, najlepsza przyjaciółka Pauli więc od razu jej zapytałem.

• Wyprowadziła się.
• Słucham?
• Lucas... nie pomogłeś jej. Zostawiłeś ją w momencie kiedy cię potrzebowała. Nie wytrzymała i wyjechała. Nie wiem gdzie. Kiedy wybuchł pożar byłam w sklepie. Naszym mieszkaniom nic się nie stało, ale jej i sąsiadki jest spalone bo ze sobą sąsiadują. Do tego zalane. Nie może dziecko w takich warunkach mieszkać, a Paulę nie stać na remont.
• Mogła do mnie zadzwonić. Przecież nie może zabrać tak o dziecka!
• Dzwoniła, a ty wolałeś się zabawić z jakąś laską.
• Chyba mam prawo do związku z inną dziewczyną?!
• Lucas... czy ty jesteś naprawdę taki ślepy? Dziewczyna kocha cię od samego początku jak cię tylko poznała. A ty ją za każdym razem ranisz, aż w końcu pokazałeś jaki z ciebie dzieciak. Paula nie wytrzymała i zrobiła to, co powinna już dawno. Uwierz mi... bez ciebie będzie jej lepiej, a ty możesz zająć się karierą i dziewczynami. Jest tak jak chciałeś prawda? A teraz przepraszam, ale niektórzy tutaj pracują. - westchnęła i poszła a ja stałem tak w miejscu z misiem

Straciłem mojego synka... i co ja miałem teraz zrobić? Wykręciłem numer do Pauli z nadzieją, że jednak nic straconego, że odbierze. Ale jednak... panowała po drugiej stronie słuchawki cisza...