Rozdział 18.

Ahh przetrwałam dwa dni w szkole i w następny weekend mam wolne więc się w końcu wyśpię. A do tego zaczęło działać mi o, więc jeszcze poczekam na kropkę haha. A i dodaje teraz szybko rozdziały bo chcę szybko skończyć pojawianie się ich na blogu :P chociaż do świąt jest coraz bliżej a ja jeszcze nie mam napisanego SPECJALNEGO opowiadania ;( a do głowy wpadają mi kolejne...

&&&

Od naszego, czyli mojego i Lucasa pocałunku minęły dwa miesiące. Starałam się skupić na czymś

innym niż na myślach co by było jakbym nie uciekła. Unikałam w tym momencie Lucasa jak

tylko mogłam. Dlatego kiedy on przychodził po Nacho to tak wyszukiwałam sobie zajęcia, że nie

mogłam z nim porozmawiać nawet dłużej niż tylko chwilę. Tyle tylko, że jak na złość mój brat mnie o coś podejrzewał bo teraz zrobił się trochę denerwujący z jakimiś głupimi pytaniami. W sumie też może chodzi mu o to, że tak szybko sobie znalazłam czas na zorganizowanie ślubu, a jakoś wcześniej wszystko przeciągałam tylko tyle ile się dało. Ale nie robiłam sobie nic z tego tylko

skupiłam się na Marcosie, który był jak najbardziej zadowolony. Ale właśnie był taki dzień, kiedy

po prostu chciałam pobyć sama, ale jak na złość nikt nie chciał dać mi spokoju. Marcos od rana

się o byle co burzył, Javier był jeszcze bardziej denerwujący a Nacho co chwilę coś ode mnie

chciał. Aż w końcu zła wzięłam portfel i kluczyki i pojechałam w jedno miejsce gdzie mogłabym

zebrać myśli, ale kiedy zaparkowałam to zaraz za mną zaparkował jakiś samochód i wysiadł z

niego Lucas. Tylko westchnęłam i rzuciłam.

• Czy ty nie mogłeś dać mi choć dzisiaj święty spokój?
• Chciałem po prostu coś przemyśleć, a to najlepsze miejsce.
• To moje miejsce.
• I od tamtej pory kiedy mi je pokazałaś to i mój azyl. - i usiadł obok mnie na masce - Co jest?
• Stres przed ślubem i nieznośni faceci. A u ciebie?
• Kontrakt, presja i takie tam.
• No to jesteśmy w dupie. Ale kontrakt? Ktoś chce cię kupić?
• Tak, ale nie chce zostawić tu Nacho. Może cię to zdziwi, ale teraz nie wyobrażam sobie tego, abym był z dala od was.
• Dojrzałeś w końcu do rodzicielstwa.
• No tak, mój tato też tak mówi.
• Pogodziliście się? - i zdziwiona na niego spojrzałam a on potwierdził głową - No to się cieszę. Tęsknił za tobą. Za każdym razem mówił jak to Nacho mu przypomina ciebie. Zresztą sama to widzę bo na prawdę jest do ciebie podobny.
• Ale te dobre cechy ma po tobie. Z czego jestem jak najbardziej zadowolony.
• Nie było łatwo, ale dałam radę.
• Jak to się stało, że spiknęłaś się z Marcosem?
• Sama nie wiem. Pewnego dnia zepsuł mi się samochód i mi go naprawił.
• I serce też.
• No tak. Choć bardziej nauczył mnie życia seksualnego od nowa.
• Po mnie nikogo nie miałaś?
• Wiesz nikt nie chce sypiać z kimś kto musi przewijać.
• No tak.. ale nie chcesz już dzieci?
• Co ty Marcos? - a on zdziwiony na mnie spojrzał - On przez cały czas mi wspomina o dzieciach. Co akurat mi się nie podoba. Jak na razie cieszę się z Nacho. a później się zobaczy.
• Co cię tak na prawdę powstrzymuje?
• To nie tak, że nie chce dzieci i ich już nie kocham. Po prostu nie chcę się zatrzymać w miejscu.
• Nie rozumiem. - i na mnie spojrzał zdziwiony
• Kiedy byłam w szkole chciałam pomagać, zmieniać świat, ale pojawił się Nacho. Zrobiłam wieczorowo pielęgniarstwo bo na to pozwalały mi wyniki ze szkoły.
• Może czas najwyższy poświęcić się sobie, a dokładnie swojej pasji, jak np. fotografia? I nie mów, że to nie prawda bo widziałem twoje prace, a na dodatek jedno zdjęcie mam przy sobie. - i wyciągnął moje ulubione
• Uwielbiam je. - i pogładziłam policzek małego
• Chciałbym, aby ktoś pokochał mnie tak mocno jak ty kochasz Nacho.
• To akurat nie trudne, ale sam nie chcesz więcej dzieci?
• Myślę, że tak. Ale boję się. Zresztą nie mam z kim. Teraz kiedy jestem sławny to trudniej o odpowiednią partnerkę. Mam zawsze wrażenie, że nie patrzą na mnie na Lucasa z La Coruny, tylko patrzą na mnie Luca z Realu.
• Jakoś wcześniej ci o nie przeszkadzało.
• Wcześniej byłem głupi, ale teraz wiem, że są inne wartości.
• No to i znajdzie się taka, która spojrzy na ciebie inaczej.
• I będzie mnie unikać jak ty?
• Nie unikam cię. - westchnęłam a on od razu prychnął - Ok, pocałowaliśmy się, nic nie znacząca chwila. Ale to nie tak, że unikam.
• No tak, nie unikam. Tylko nie rozmawiam z tobą i wyszukuje sobie różne zajęcia. Jak dla mnie to ten pocałunek coś znaczył i sama dobrze o tym wiesz.
• Przyjechałeś tu coś przemyśleć, a nie o mnie rozmawiać.
• Myślę o tobie, bo to jeden z moich problemów.
• No to ja chyba już pojadę. - i zsunęłam się z maski, a ten od razu mnie do siebie przyciągnął - Będziesz robić to za każdym razem?
• Nie chce, abyś mnie unikała. Jeśli chcesz zapomnieć o pocałunku jakoś to przeboleję, ale nie zabraniaj mi wspominać takich cudownych chwil. - i pogłaskał mnie po policzku
• Dlaczego ty musisz sprawić mi aż tylko problemów?
• Sam nie wiem. - i się nade mną nachylił na co odwróciłam głowę i dał mi buziaka w policzek - Marcos ma szczęście, że znalazł ciebie. - szepnął mi do ucha na co poczułam ciarki, a on jeszcze pocałował mnie w ucho - Ja straciłem szczęście przez własną głupotę - i sam ode mnie odszedł i szybko odjechał zostawiając mnie samą

Kompletnie nie wiedziałam co mam o tym wszystkim myśleć. I dlaczego musiał mi tak namieszać w głowie? Przecież zależało mu na synu, a mi powinien dać święty spokój. Ale na drugi dzień

jechałam w odwiedziny przed pracą do mojego taty, dlatego musiałam się uśmiechnąć. Ale on od

razu mi się przyjrzał i wiedziałam, że zaraz mnie wypyta o wszystko.

• Więc mów co się dzieje? Jakieś problemy z Marcosem, Javierem?
• Lucas. - westchnęłam i usiadłam na łóżku
• Co znowu ten idiota zrobił?
• Nic.
• Ale się czymś martwisz. Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że chcesz do niego wrócić?
• Tato mam Marcosa.
• A z nim syna.
• Tato... - westchnęłam
• Kochasz go prawda?
• Nie. Byłam wtedy szczeniakiem, teraz nie jestem tak naiwna jak kiedyś.
• Lepiej zastanów się co mówi serce. Bo wycierpiałaś już za dużo w swoim życiu.

A ja jedynie pokiwałam głową i wiedziałam, że muszę zrobić sobie rachunek bo moje serce, a

głowa podpowiadało mi zupełnie co innego. Tylko jak ja mam to zrobić kiedy się z nim mogłam spotkać na każdym kroku, do tego Marcos był cholernie zazdrosny i wszystko rozdmuchiwał do niewyobrażalnych rozmiarów?