Rozdział 12.

Rozdział miał być w tygodniu, ale byłam wypruta z flaków. A do tego miał być wcześniej, ale jak wróciłam po szkole (tak poza tym śnieżycę mam za oknem) to poszłam spać i dlatego rozdział dodaje dopiero teraz i przepraszam za badziew. I nie martwcie się jak będą rozdziały się ukazywały w takim tempie, ale nie mam nic do przodu a czekają na mnie 4 prace zaliczeniowe. A do tego od zmęczenia nie marzę o niczym innym jak o łóżku więc trzeba się uzbroić w dużą cierpliwość. Jedną oddałam dzisiaj, spędziłam nad mapką europy aż 6 godzin i uwierzcie. Nie widziałam już nic później.

&&&

Dzisiaj był dla mnie najważniejszy dzień. Po raz pierwszy po latach miałem spotkać sie z Nacho i nie mogłem wytrzymać w domu. Dlatego na treningu roznosiła mnie energia co oczywiście zostało zauważone przez trenera jak i innych zawodników. Ale nie przejmowałem się tym, a tylko jako pierwszy poleciałem do szatni i pod prysznic. Wyszykowałem się przy głupich docinkach kolegów i z spakowaną torbą pojechałem w stronę umówionego miejsca. Ulubiony park mojego syna. Już z oddali ich zobaczyłem i tylko wziąłem głęboki wdech i ruszyłem odważnym krokiem w ich stronę. Kiedy się zbliżałem, widziałem nerwowe ruchy Pauli, ale nie ma się co dziwić. W końcu to dla niej było zupełnie co innego, tak samo jak dla mnie bo w głębi duszy denerwowałem się i to bardzo. Zatrzymałem się za nimi i powiedziałem jedno słowo jakie przyszło mi w tym momencie do głowy.

- Hej. - i od razu się odwrócili i zamurowało mnie. Kompletnie nie wiedziałem co mam w tym momencie zrobić, przytulić małego czy może coś powiedzieć?

- Hej. - powiedziała oschło Paula, a mój syn się mi przyglądał zaciekawiony

- Hej Nacho. - i się do niego uśmiechnąłem a on tylko pokiwał mi głową - Może usiądziemy, albo pójdziemy do jakiejś kafejki co?

- A mogę zostać tutaj i kupić sobie loda z budki?

- Oczywiście. - powiedziała Paula a ja od razu dałem mu pieniądze więc pobiegł

- Rozmawiałaś z nim?

- Inaczej bym tu go nie przyprowadziła. W końcu wolę go nastawić jakoś psychicznie na takie spotkanie niż od razu rzucać na głęboką wodę. - mruknęła

- No tak. Ale dziękuje, że przyszliście.

- Nie robię tego dla ciebie. Robię to dla mojego syna, który niestety tęskni za ojcem. Chociaż jest takim debilem.

- Żałuje, ale nie musisz mi o tym ciągle przypominać.

- Słuchaj Lucas. - i się odwróciła w moją stronę - Takie bajki to możesz zachować dla siebie ok? Ja tylko proszę o jedno. Nie rań jego bo inaczej to znikniemy z twojego życia już na zawsze, tak jak chciałeś. I teraz kompletnie nie wiem po co ci aż tak na tym zależy. W końcu tyle dawałam sobie rady sama, przez tyle lat miałeś nas gdzieś więc co się tak na prawdę zmieniło? Bo nie uwierzę, że akurat Ty i twoje sumienie.

- To musisz uwierzyć, że nigdy nie chciałeś was tracić. - i w tym momencie przyszedł Nacho - Więc na co masz ochotę, oczywiście oprócz lodów? - i się do niego uśmiechnąłem

- Zawsze chodzę na boisko i gram w kosza. - i pokazał piłkę więc pokiwałem głową - Oczywiście jeśli mogę?

- Jasne i nawet z tobą zagram. - zaśmiałem się i go pociągnąłem na boisko, ale tak na prawdę chciałem uciec od Pauli bo wiedziałem, że ma ochotę mnie zabić i dalej się kłócić, a nie chciałem tego robić... przynajmniej nie przy Nacho

Ale o dziwo mały nie miał jakiegoś dużego dystansu do mnie. Może też dlatego, że byliśmy podobni do siebie. Z czego byłem dumny bo zawsze chciałem mieć swoją kopię. Jednak po zabawach zgłodnieliśmy i dlatego postanowiłem zaprosić ich na jakiś obiad i o dziwo Paula się zgodziła. Zadowoleni z Nacho zjedliśmy pyszny obiad w jednej z najlepszych restauracji jakie znałem bo chciałem wywrzeć jak najlepsze wrażenie nie tyle co na synu, a na jego mamie. Chciałbym choć w małym stopniu dobrze dogadywać się z nią, ale wiedziałem, że na to nie mam co liczyć. Paula była uparta i to bardzo, a do tego zraniona. Jednak po mile spędzonym czasie z własnym synem mogłem odpocząć w swoim mieszkaniu przed kolejnym dniem treningów i rozmyślałem nad tym co mnie dzisiaj spotkało. Paula zgodziła się na kolejne spotkania i tylko miałem zadzwonić do niej wcześniej i się do wszystkiego umówić. Byłem zadowolony, bo mogłem już spędzać czas sam na sam z Nacho, a na tym zależało mi najbardziej. Abym mógł w jakiś sposób odbudować więź jaka mnie z nim łączy. Tyle, że musiałem polecieć do Anglii bo chcieli mnie wypożyczyć i dlatego zostałem wysłany przez własnego managera aby wszystko samemu sprawić choć nie wiem dlaczego. Siedziałem właśnie w samolocie w drodze do Manchesteru i przymknąłem oczy. Śnił mi się jakiś głupi sen więc od razu się obudziłem i przetarłem swoje zaspane oczy. Od razu widziałem wzrok jakiejś babci, która obok mnie siedziała więc tylko się do niej uśmiechnąłęm a ona zapytała.

- Musi pan bardzo kochać tą Paulę jak chciał ją uratować spod rąk rekina.

- Słucham? - i przepraszam bardzo, ale skąd ona wie co mi się śniło?

- Trochę pan głośno mruczał przez sen.

- Przepraszam.

- Nie masz za co. Ale to pana żona?

- Nie. To matka mojego syna. - od razu powiedziałem a ona się uśmiechnęła

- Dzieci to najlepsze co nas w życiu spotyka. Sama mam czwórkę, a do tego teraz cudowne wnuki.

- Miło to słyszeć. - i sam się do niej uśmiechnąłem - I zgadzam się, że dzieci to coś wspaniałego.

- Synek czy córka?

- Syn.

- No to gratuluje. Pewnie pana oczko w głowie?

- Raczej oczko w głowie mamy. - zaśmiałem się - Ale to pewnie normalne, że mama chce jak najlepiej dla swojego dziecka.

- Tak. - i się uśmiechnęła pewnie do swoich wspomnień - Nigdy nie jest łatwo, ale jeden uśmiech dziecka i wszystko mija. Do tej pory nie żałuje, że zrezygnowałam z kariery i nie wyjechałam zostawiając ich z ojcem w Madrycie.

- Zrezygnowała pani?

- Tak. Mogłam prowadzić zajęcia na uniwersytecie w Londynie, ale postawiłam na dzieci i zostałam w domu.

- Rozumiem. - i się zamyśliłem i na szczęście nic już nie mówiła do końca naszej podróży

Dała mi ta rozmowa dużo do myślenia. Co mi po wypożyczeniu jeśli stracę ponownie Nacho? W końcu mogłem siedzieć na ławce i grać w jakiś pojedyńczych meczach, ale bym miał go przy sobie. Wylądowaliśmy na miejscu i wszystko oglądałem, słuchałem co mają mi do powiedzenia, aż w końcu mogłem wrócić do domu. Oczywiście w gazetach i na portalach było dosyć głośno o mojej podróży, ale nie miałem akurat tego na uwadze. Wylądowałem w Madrycie i od razu dopadł mnie mój przyjaciel i tylko na mnie spojrzał jak na jakiegoś idiotę i widziałem, że jest zdenerwowany. Bo w końcu walczył o to dniami i nocami, o to, abym grał. A ja tylko stanąłem przed nim i rzuciłem.

- Chce być przy Nacho. To wszystko. - a on się o dziwo uśmiechnął

- Myślałem, że tego nigdy nie powiesz. - i wziął ode mnie walizkę - Chodź jedziemy na jakieś porządne jedzenie i mi wszystko opowiesz.

- Nie ma co. Tylko chciałem podziękować za to, że otworzyłeś mi oczy. I prosić po raz kolejny, abyś nie popełniał tych samych błędów co ja jako ojciec.

- A ty napraw wszystko ze swoim dzieckiem a i może z jego matką. Bo pewnie nie jest to łatwy orzech do zgryzienia, ale wierzę w to, że się uda.

- Chcę najpierw odzyskać zaufanie Nacho i dobry kontakt - taki jaki ma z mamą. A później zajme się Paulą, tak aby mi pozwalała na więcej.

- Pokaż jej swoje prawdziwe ja, te zmienione.

- Taki mam zamiar. - i od razu się uśmiechnąłem nastawiony pozytywnie