Rozdział 13

Haha powiem wam, że na ten rozdział wpadłam zupełnie przez przypadek bo mówiłam Karolix, że do tej piosenki zawsze piszę ckliwe przemowy aż tu nagle mnie natchnęło i zaczęłam pisać rozdział 13 dlatego tak szybko go dodaje. Chociaż pisałam aż kilka dni. Ale nie obiecuje, że następny będzie równie tak szybko :D i mam  nadzieję, że wam przypadnie do gustu i choć trochę polubicie Lucasa bo mi smutno, że go nikt nie lubi hahaha. A i jak widać mam nowy szablon za który bardzo, ale to bardzo dziękuje Natalii, która pomimo tego, że miała do nauki genetykę to chciała odmienić mój blog i jak to mówi "bo dla treści odpowiedni jest profesjonalny szablon". I w ogóle dziękuje za te miłe słowa, które mi piszesz i jak zrozumiesz Lucasa to wtedy może i ja poczuje, że to opowiadanie jest inne jak i mój styl, że jest dojrzalszy.
Aaa i ogólnie dzisiejszy rozdział dedykuje Jastylli. A dlaczego jej? Bo kiedy nie dodaje rozdziału to zaraz dostaje milion wiadomości od niej kiedy coś się pojawi. I miło, że chociaż ktoś czyta to co piszę i zawsze czeka na coś nowego, że się nie nudzi. No i oczywiście to ona przewidziała, że ja powinnam siedzieć w knajpce z laptopem i tworzyć opowiadania. Więc może koniec na dzisiaj mojej przemowy, której zapewne i tak nikt nie przeczyta i zapraszam na 13 (moje ulubione rozdziały zawsze mają ten numer) i liczę na szczerą opinię. I chociaż na trochę polubienie Lucasa.

A i tak poza tym to miały być gorzkie żale Pauli, ale wyszło Lucasa :D

&&&

Rozdział pisany przy Ingrid Michaelson - Can't help falling in love 

Wise men say only fools rush in

Miałam dzisiaj w pracy ciężki dzień. Nie miałam ani razu chwili, aby choć na chwilę odpocząć. A już nie wspomnę o tym, aby zjeść bądź się czegoś napić. Więc kiedy wracałam do domu nie marzyłam o niczym innym jak tylko o tym, aby odpocząć i nic nie robić. Ale jakie było moje zdziwienie kiedy przekroczyłam próg, a tam trwała kłótnia w najlepsze. Od razu weszłam na górę gdzie Marcos wydzierał się na Nacho i od razu zareagowałam.

• Ej, ej. Co tu się dzieje?
• Gówniarz dzisiaj zerwał się z lekcji tylko po to, aby zobaczyć się z ojcem!
• Słucham? - i spojrzałam na mojego syna
• Chciałem obejrzeć jego trening!
• Słyszysz?!
• Ej, ej przestańcie krzyczeć! - od razu podniosłam głos i nastała cisza – No właśnie, o to chodziło. Nacho dlaczego nic nam nie powiedziałeś i jechałeś sam po mieście i do tego uciekłeś z lekcji?
• Bo chciałem zobaczyć tatę w akcji.
• Zawsze możesz włączyć sobie powtórkę w telewizji. - mruknął Marcos, a ja go od razu zganiłam
• Lepiej będzie jak zejdziesz na dół i czymś się zajmiesz. Pogadam z Nacho – i wskazałam małemu jego pokój i weszłam za nim
• Przepraszam...
• Przeprosiny przyjęte, chociaż to nie oznacza, że ominie cię kara i rozmowa. - i usiadłam na jego łóżku – Dlaczego nam nie powiedziałeś?
• Bo wiem, że nikt by mnie nie zawiózł.
• Lucas, a raczej tata wie? - a on od razu pokiwał głową – Skąd?
• Odwiózł mnie. - a ja westchnęłam – Bardzo jesteś zła?
• Tak. Nie wolno poruszać się samemu w twoim wieku po mieście. Za dużo zagrożeń czeka. Na dodatek mogła odwieźć cię do domu policja, a wtedy niektórzy mogliby mi ciebie odebrać. Świat dorosłych funkcjonuje inaczej. - i pogłaskałam go po głowie – Na dodatek nie można uciekać ze szkoły, z lekcji. Szkoła jest potrzebna, jest ważna i do tej pory lubiłeś do niej chodzić.
• Bo lubię, ale nigdy nie widziałem jak tatuś gra. - i spuścił głowę
• Trzeba było powiedzieć. Przecież mógłbyś pójść na mecz z Javierem. Wystarczy powiedzieć, poprosić a nie robić czegoś samemu.
• Dobrze.
• Mam nadzieję, że zrozumiałeś, że to co zrobiłeś jest złe. Dlatego na miesiąc masz szlaban na telewizję, komputer i do tego codziennie po szkole będziesz przepisywać po trzy duże strony „Nigdy nie będę poruszać się sam po mieście”.
• Mamo. - jęknął a ja od razu surowo na niego spojrzałam – Przepraszam.
• Po prostu nie rób nigdy więcej tego. - i dałam mu buziaka w głowę i wyszłam z jego pokoju i zeszłam na dół
• I co powiedziałaś gówniarzowi?
• Uspokój się. Mały rozumie, że to co zrobił jest złe i nigdy więcej tak nie postąpi. A ty nie musiałeś od razu na niego krzyczeć.
• Jesteś dla niego za miękka. Powinien dostać porządne lanie.
• Nie wtrącaj się w moje wychowywanie własnego dziecka!
• Może lepiej powinnaś powiedzieć twojego i tego piłkarzyny. W końcu on więcej dla was znaczy niż ja. - rzucił i wyszedł z domu trzaskając drzwiami więc jedynie westchnęłam bo od jakiegoś czasu kompletnie nie potrafiłam się z Marcosem dogadać

Ale Marcos nie wracał już od jakiegoś czasu więc trochę się o niego martwiłam, ale kiedy wrócił zalany w trupa to jedynie zamknęłam mu drzwi od sypialni i musiał spać na kanapie. Byłam teraz wściekła, że zrobił coś takiego, a sam chciał małemu wymierzyć klapsa za to, że sam źle postąpił. Na dodatek miałam dzisiaj dyżur za koleżankę, więc odwiozłam małego do szkoły i pojechałam do szpitala.

Shall I stay
Would it be a sin

Po kolejnym ciężkim dyżurze postanowiłam pojechać w jedno miejsce, gdzie mogłam odpocząć psychicznie. Nie miałam naprawdę ochoty jechać do domu i kłócić się, dlatego wybrałam wzgórze z którego było widać panoramę Madrytu. Zatrzymałam się tam autem i usiadłam na masce wpatrując się w widok. Ale na moje nieszczęście długo sama tutaj nie posiedziałam bo zaraz obok mojego auta zatrzymało się inne i widziałam Lucasa. Wysiadł ze swojego auta i zaraz usiadł obok mnie.

• Co tu robisz? - zapytałam a ten tylko wzruszył ramionami – Nie rób tak. Strasznie denerwujące to jest. - mruknęłam
• Przepraszam.
• Za co? Za to, że o mało co nie straciłam Nacho?
• Słucham?
• Już nie pamiętasz jak to twój syn uciekł ze szkoły, aby być na treningu, sam poruszał się po Madrycie i do tego go odwiozłeś?
• O to... głupio wyszło.
• Głupio? Czy ty chociaż raz pomyślałeś, że on jest za mały aby sam jeździć po Madrycie, a do tego jakby się ktoś nim zainteresował to mógłby nam go odebrać?
• Nie pomyślałem o tym.
• No tak bo ty kiedykolwiek pomyślałeś o czymś innym i kimś innym niż o sobie?
• Oczywiście.
• Jakoś w to wątpię. - mruknęłam – jeśli chcesz, aby Nacho był na jakimś twoim treningu to po prostu powiedź.
• Przecież nic się nie stało.
• Tak, ale mogło! Czy ty tego nie rozumiesz?! - i aż wstałam z maski
• Nie musisz od razu krzyczeć na mnie.
• Bo do ciebie nic inaczej nie dociera! I będę robić co mi się żywnie podoba bo mam do tego prawo! Nacho to mój syn i to zrozumiałe, że się o niego troszczę, ale ty nigdy tego nie zrozumiesz! Interesuje cię tylko to aby być sławnym i uwielbianym przez innych! Od zawsze tak było!
• Zmieniłem się!
• Jakoś tego nie widzę! Może i mydlisz oczy Nacho bo ciebie nie zna, ale ja wiem jaki jesteś!
• Nie mydlę wcale mu oczu! Jestem dumny z tego, że pomimo mojej głupoty jest taki jaki jest! Że potrafiłaś sama go wychować na takiego mądrego dzieciaka! Myślisz, że nie jest mi wstyd, że mnie nie zna, i do tego ja nie znam jego? Każdego dnia plułem sobie w brodę, że was zostawiłem!
• Ale ani razu nas nie szukałeś, nie chciałeś go!
• Chciałem!
• Taak? To kto kazał mi usunąć?!
• I gdybyś to zrobiła to bym żałował tego tak samo jak ty! Kocham Nacho! Pokochałem go od momentu jak usłyszałem bicie jego serduszka, jak go trzymałem na swoich rękach i nawet nie wiesz jak żałuje, że nigdy nie usłyszałem z jego ust „tato”! Do tego przez moją głupotę, tak głupotę straciłem rodziców! Wiem, ze cię zraniłem, wiem, że zraniłem własnego syna, ale ja też cierpiałem.
• To dlaczego nie szukałeś jego jak tak bardzo go kochasz? - i na niego spojrzałam
• Bo kiedy na niego patrzę to boli mnie serce za to, że go zraniłem. - mówił patrząc w ziemię więc podeszłam do niego i podniosłam jego głowę za podbródek i widziałam, że płacze – Masz rację, nie jestem wart współczucia, prawdziwego szczęścia, ale nie zależy mi na tym. Nie robię też tego dla sławy bo nie chce, aby ktoś wiedział o Nacho bo chcę aby miał spokojne dzieciństwo jak do tej pory. Nie chce być dla niego ojcem, piłkarzem, zwłaszcza tym sławnym piłkarzem, idolem innych. Chce być dla niego takim ojcem jakim zawsze dla mnie był jego dziadek. Do którego może przyjść, porozmawiać o wszystkim. Żeby mógł na mnie liczyć i wiedzieć jak bardzo go kocham. - i łzy spływały mu po policzkach i nigdy nie widziałam go w takim stanie
• To dlaczego mu tego nie powiesz?
• Powiem co?
• Jak bardzo go kochasz. To nie boli, a może pomóc. Wystarczy, że powiesz mu to co czujesz tu – i dotknęłam jego klatki, w miejscu gdzie jest serce – Musisz pokonać strach przed tym i tym, że nie będziesz idealnym ojcem. Bo nikt nie jest idealny.
• Ale ja chce być taki dla Nacho. Chce naprawić to wszystko co go spotkało przez moją głupotę i chęć bycia sławnym. Ok jestem sławny, ale co mi z tego? Jak jedynym miejscem gdzie mogę się od tego wszystkiego odciąć jest to miejsce bądź moje mieszkanie, puste mieszkanie w dodatku bo nie mogę znaleźć nawet normalnej dziewczyny bo wszystkie lecą na mnie nie jak na Lucasa, zwykłego chłopaka z Galicji, ale jak na Lucasa tego piłkarza Realu Madryt. I tak masz rację, zawsze chciałem aby tak było. Ale dopiero teraz, kiedy w końcu dojrzałem wiem, że nie na tym polega nasze życie. Co mi po sławie jeśli nie mam rodziny? Codziennie spotykam w szatni kolegów, którzy mają dzieci, żony i trenują. Są ideałem a ja? Jestem zwykłym śmieciem, który boi się własnego syna, a już nie wspomnę o tym jak bardzo boję się jego mamy. Tak, boję się ciebie Paula bo nie wiem co się może wydarzyć. Zraniłem ciebie i to bardzo i przed tobą też jest mi wstyd. Nie doceniłem tego jaką jesteś przeciwniczką, wziąłem cię za wszystkie te dziewczyny, które spotykałem w młodości, łatwe i nic nie warte. Ale nie zauważyłem tego jaka jesteś naprawdę. I dlatego wstyd mi, że musiałaś spotkać mnie na swojej drodze, że musiałaś tyle wycierpieć. Ale z drugiej strony podziwiam cię za wszystko co zrobiłaś. Mówisz, że nie ma idealnych osób, mylisz się. Ty jesteś ideałem, dla mnie, dla naszego syna. Zawsze myślałem, że to ojciec jest ideałem dla syna, chce być taki jak on. Ale w tym wypadku jestem dumny, że Nacho chce być taki jak ty. Że znalazł wzór do naśladowania w tobie, a nie we mnie. I wiem, że do końca życia będę miał u ciebie dług wdzięczności, że po tym wszystkim mogę spotykać się z własnym synem, który teraz dopiero pokazuje mi czego tak naprawdę mi brakowało. Brakowało mi jego... jego głosu, uśmiechu po ciężkim dniu.
• Nie jestem idealna. - szepnęłam, chociaż to co powiedział wbiło mnie porządnie w ziemię – Nikt nie jest. I masz rację, nie było łatwo ale musiałam być silna dla Nacho.
• Wszystko co robisz jest dla niego, a co z tobą?
• Kiedy trochę dłużej pobędziesz z synem sam zrozumiesz. Nie będę utrudniać waszych kontaktów, tylko musisz wcześniej ustalać ze mną, żeby nie było takich sytuacji. Jeśli chcesz go gdzieś zabrać to po prostu powiedź. Nie gryzę jak widzisz, da się ze mną zamienić choć kilka zdań bez krzyku. A teraz powinnam wrócić do domu. - i podeszłam do drzwi
• Paula?
• Tak? - i na niego spojrzałam
• Dlaczego to wszystko robisz?
• Bo kocham Nacho i wiem, że brakuje mu ciebie. Marcos nigdy mu nie zastąpi biologicznego ojca bo nie jest do niego podobny.
• Znowu robisz to dla niego? - a ja jedynie wsiadłam do auta i odpaliłam, ale jeszcze zatrzymałam się przed nim i opuściłam szybę
• Postaraj się tego nie spieprzyć. Jeśli naprawdę się zmieniłeś, dojrzałeś to nie będzie trudne, ale obiecaj mi, że nigdy nie zranisz naszego syna.
• Obiecuje. - powiedział dobitnie a ja z lekkim sercem odjechałam w stronę domu w którym czekał na mnie Nacho...

Some things are meant to be
So won't you please take my hand, and take my whole life too