Rozdział 6.

Nie wiem czy w weekend pojawi się rozdział bo nie wiem czy dotrwam. Ten tydzień jest dla mnie jakimś koszmarem. Nic tylko marzę o ciepłym łóżku. A to jeszcze dwa dni...

&&&

Paula

Był ranek a ja miałam dzisiaj wolne więc sprzątałam po śniadaniu. Marcos zawiózł małego do szkoły na co mogłam w spokoju ogarnąć mieszkanie. Choć w myślach miałam auto, które mój synek widział cały czas pod szkołą. Trochę się tego przestraszyłam i dobrze, że dzisiaj to akurat mój narzeczony zawoził Nacho. Ale właśnie spuściłam wodę w kranie, kiedy poczułam czyjeś dłonie na moim brzuchu. Tylko zamruczałam i zaraz dostałam buziaka w szyję.

• Panie Marcos, a pan nie powinien być w warsztacie?
• Powinienem, ale zapomniałem o spodniach. - zamruczał – A tutaj wita mnie taka seksowna dziewczyna.
• Daj spokój. - zaśmiałam się i odwróciłam w jego stronę
• Taka prawda. - i odpinał mi koszulę więc od razu zareagowałam – No co? Młodego nie ma w domu, pod szkołą żadnej audicy nie widziałem.
• I dlatego możesz mnie molestować?
• Ale ja to lubię... tak samo jak ty. - i od razu mnie podniósł do góry na co się zaśmiałam

Po wszystkim tylko się zaczęłam ubierać i poprawiać. Tak samo jak on. Ale przez cały czas i tak mi przeszkadzał i całował na co w pewnym momencie go po prostu odsunęłam ze śmiechem i zaczęłam ogarniać salon, ale usłyszeliśmy pukanie do drzwi więc zdziwiona poszłam otworzyć.

• Dzień dobry, pani Paula Castela?
• Tak, w czym mogę pomóc?
• Nazywam się Alejandro Mendes, jestem prawnikiem pani mamy.
• S-słucham?
• Mogę wejść? - a ja go jedynie wpuściłam ale byłam w szoku
• Napije się pan czegoś?
• Wody jeśli można. - więc mu nalałam i przyniosłam szklankę
• Kochanie nie widziałaś gdzieś... dzień dobry.
• Marcos to pan Mendes... prawnik mojej mamy.
• Słucham? - i zdziwiony na mnie spojrzał a ja na prawnika
• Jak już wspomniałem, jestem prawnikiem pani mamy. I szczerze powiedziawszy nie łatwo było panią znaleźć.
• Tak samo jak moją matkę... - mruknęłam
• Wiem o wszystkim, pani mama wszystko mi opowiedziała, ale jej ostatnią wolą było to, abym panią znalazł i przekazał testament.
• C-co? - i aż usiadłam – Nie żyje?
• Niestety... ale zostawiła pani to. - i wyciągnął testament – Mogę? - na co pokiwałam głową – Więc zgodnie z jej wolą odziedzicza pani pół majątku. Czyli sprzedaliśmy ziemię i połowę zysku przysługuje pani.
• A druga połowa? - zapytał Marcos
• Jest przepisana na pani brata.
• Mam brata? - szepnęłam
• Tak, Javier. Obecnie studiuje w Barcelonie... ale.
• Ale?
• Javier nie posiada stypendium, w dodatku mieszka w akademiku obecnie bo mieszkanie również zostało sprzedane, a w przeszłości miał drobne problemy z prawem. I dlatego wolą pani mamy było, aby przeniósł się tutaj.
• Ale jak to? Mam pod dach przyjąć jakiegoś obcego chłopaka? - od razu odezwał się mój narzeczony a ja go tylko uciszyłam
• Oczywiście, może zostać w Barcelonie, ale wtedy zostanie bez środków do życia bo swoje pieniądze dostanie dopiero po skończeniu 25 roku życia.
• Ile mam czasu na zastanowienie się?
• Najlepiej jak najszybciej. Rok szkolny kończy się za tydzień.
• Dobrze... - i prawnik wyszedł a ja starałam się wszystko sobie poukładać
• Chyba nie myślisz przygarnąć pod nasz dach jakiegoś przestępce?
• Marcos to mój brat.
• Taa... w ogóle go nie znasz. Nawet matki nie znasz bo was zostawiła. Nie uważasz, że to ryzykowne? Nie mamy miejsca dla niego, na dodatek nie stać nas na kolejną osobę.
• Można mu zrobić pokój z Nacho.
• Bo nastolatek będzie sypiać w pokoju z dzieckiem. A jak przyjdzie z laską to ją przeleci w łazience prawda?
• Marcos!
• No co? Ja się nie zgadzam na to, aby on tu zamieszkał. Masz swoją rodzinę, którą jestem ja i Nacho. - i wyszedł z domu trzaskając drzwiami

Oczywiście od nadmiaru tego wszystkiego rozbolała mnie głowa, ale wysprzątałam całe mieszkanie i tylko poszłam odebrać mojego synka ze szkoły. Choć kiedy wracaliśmy i mówił mi wszystko co działo się w szkole to nie mogłam zapamiętać ani jednego zdania. Ale doszliśmy do domu gdzie zrobiłam obiad i pomogłam mu w nauce. Na dodatek Marcos nie wracał więc nie wiedziałam co teraz. W końcu nie mogłam zostawić na lodzie mojego brata. Może i matka mnie zostawiła, ale nie mogę przecież zostawić własnej rodziny na lodzie. Na dodatek znowu przyszedł rachunek za dom starców w którym jest mój tato i tylko westchnęłam. Nie stać mnie było na to, aby go tam trzymać, a wiedziałam, że tam jest mu lepiej niż tu. Bo mogli się nim zajmować cały czas, nie to co ja. Ale z drugiej strony wiedziałam, że za moją dolę spłacę i choć jeden problem będzie z głowy. Nie spałam całą noc, a mój narzeczony wrócił prawie nad ranem i czuć było od niego tytoń i alkohol. Ale wstałam tak jak zawsze pierwsza i wyszykowałam syna do szkoły, a sama do pracy. Oczywiście w szpitalu robiłam wszystko to co do mnie należało. Starałam się oddzielić pracę od problemów. Ale kiedy wróciłam wieczorem do domu, zmęczona to nie wiedziałam co się wydarzy. Podjęłam decyzję i musiałam się z nią podzielić. Weszłam do środka i od razu poszłam do pokoju swojego synka, który spał wykończony całym dniem. Dałam mu buziaka w czoło i przykryłam kołdrą. Wyszłam z jego pokoju i znalazłam Marcosa, który zmywał naczynia.

• Podjęłaś decyzję.
• Tak...
• Dlatego już rozejrzałem się. I możemy mu zrobić pokój na strychu. I tak z niego nie korzystamy. - więc z uśmiechem podeszłam do niego i objęłam w pasie
• Kocham cię wiesz o tym?
• No to może w końcu znajdziemy odpowiedni moment na ślub co? - i sam się do mnie uśmiechnął
• Wiesz o tym, że moment jest... ale to nie zależy ode mnie. Zawsze chciałam, aby mój ślub był jak z bajki. Bo nigdy moje życie nie było jak z bajki, a nie stać nas na niego.
• No tak, ale jak dostaniesz kasę po matce?
• To chce spłacić dług jaki mam w domu starców i opłacić pobyt do końca mojemu tacie. Nie stać nas na to, aby tu zamieszkał.
• Ale dalej chcesz być moją żoną?
• Oczywiście, skąd taka myśl? Ej Marcos... kocham cię i chcę spędzić z tobą resztę życia. Ja, ty, Nacho no i teraz Javier?
• I nasze dziecko? - i pogłaskał mnie po pupie – Można też zawsze poćwiczyć.
• Mówiłam... dziecko po ślubie.
• Tak, tak. Wiem, że nie masz z tym dobrych wspomnień przez tego dupka. Ale ja cię nie zostawię.
• Dziękuje. - szepnęłam i się w niego wtuliłam
• Jeśli się kogoś kocha to się dla tej osoby robi wszystko, prawda? Sama mnie tego nauczyłaś.

Tylko się uśmiechnęłam i poszłam do sypialni, aby odpocząć po ciężkim dniu spędzonym w pracy. I zastanowić się nad tym wszystkim, nad tym co będzie.