Rozdział 8.

Więc dzisiaj wyjątkowo wcześnie bo pozdrawiam z czerwonym noskiem i kichaniem co 5 sekund. A tak na poważnie to mam dzisiaj dzień wolny i zaraz uciekam szaleć po lumpie i sklepach więc dodaje nowe rozdziały. :)

&&&

Paula

Dzisiaj znowu miałam wolny dzień więc się z niego jak najbardziej cieszyłam. Mogłam sobie wywołać zdjęcia, które zrobiłam wcześniej na spacerze z Nacho i jeszcze na meczu, na którym dobrze się bawiłam z Javierem. Ale wszyscy uciekli do pracy, szkoły więc miałam wolne i mogłam zająć się domem. Na dodatek Javier obiecał, że to on dzisiaj odbierze małego. Dlatego w spodenkach i bokserce biegałam po domu i ścierałam kurze, odkurzałam i robiłam pranie. Do tego sprzątałam w pokojach z ciuchami, a już tym bardziej u małego. Ale kiedy właśnie ściągałam pościel u małego to usłyszałam pukanie więc zdziwiona zeszłam na dół i otworzyłam drzwi w których zobaczyłam jakiegoś mężczyznę.

• Tak?
• Paula Castela?
• Jeśli chodzi o jakieś rachunki, ulotki bądź ankiety to naprawdę nie mam czasu.
• Nie, nie. Ale możemy porozmawiać? - więc jedynie go wpuściłam do środka i zastanawiałam się o co chodzi – Ładny dom.
• Dziękuje... ale chyba nie będziemy rozmawiać o moim domu?
• Nie, nie. Nazywam się Dawid Laboran i jestem przyjacielem Lucasa Vazquez.
• Przykro mi, ale nie znam nikogo takiego. - od razu rzuciłam
• Myślę, że jednak znasz. - i podszedł do komody – Podobny do niego.
• Czego chcesz?
• Chcemy rozwiązać ten konflikt. - a ja się jedynie zaśmiałam
• Konflikt? Z tego co pamiętam konfliktu nie było. Tylko twój przyjaciel jest dupkiem, który wolał panienki i imprezy niż własnego syna.
• Wiem o tym i on też. Ale tęskni za wami.
• Za nami? Dobry żart...
• Paula on żałuje.
• Zabawne. Jakoś nie żałował kiedy się nas pozbył. I nagle sobie przypomina o nim teraz? Po tylu latach?
• Nie możesz zabronić ojcu spotykać się z synem.
• Owszem... bo Nacho ma nowego tatę. - i ostro na niego spojrzałam – Widzisz, na każdym zdjęciu jest Nacho ale Lucasa nie ma, więc powiedź mi. Co to za ojciec?
• Nie mogę go tłumaczyć, ale jest z nim źle. Kocha Nacho całym sercem i nie może pogodzić się z tym, że go stracił.
• To jak tak jest to dlaczego sam nie przyszedł?
• Boi się. Nie zaprzeczę jak powiem, ze ciebie najbardziej. - uśmiechnął się do mnie a ja na niego spojrzałam jedynie spod byka – No i mu się nie dziwię.
• Powiedź swojemu przyjacielowi, że stracił szansę siedem lat temu więc nie ma na co liczyć. Nie chcemy go w naszym życiu i nawet niech się tu nie pojawia.
• Kochasz go nadal co?
• Nie, moja miłość do niego przeszła dawno temu. Teraz jest dla mnie jedynie śmieciem. - rzuciłam i ostro na niego spojrzałam – A teraz możesz już sobie iść... zaraz przyjdzie mój syn i wolę, aby nie widział nikogo z mojego dawnego życia.
• Rozumiem, że nie było ci wtedy łatwo. Ale przemyśl to, Lucas naprawdę cierpi. - i ruszył w stronę wyjścia i wtedy wpadliśmy na Javiera z Nacho
• Mamo, mamo! Dostałem dzisiaj 6! O dzień dobry.
• Dzień dobry. - i się do niego uśmiechnął – Przemyśl to sobie. - i wyszedł z mieszkania a ja zła poszłam do kuchni
• Kto to był? - zapytał Javier i wziął butelkę wody – Wszystko gra?
• Nie.
• Nie? Co się stało?
• Jeszcze nic, ale czuje kłopoty. - westchnęłam a on zdziwiony na mnie spojrzał – Ojciec Nacho się właśnie chce ujawnić. - szepnęłam
• To on był?
• Nie, nie. Na szczęście, to tylko jego przyjaciel. Ale wiedzą gdzie mieszkamy i to mi się nie podoba.
• Może żałuje? I chce naprawić to wszystko? W końcu to jego syn.
• Miał nas gdzieś przez siedem lat. - i od razu poczułam łzy w oczach – Przez siedem lat musiałam radzić sobie sama ze wszystkim i gdyby nie jego rodzice, mieszkałabym pod mostem a nie w tym domku. Nie interesowało go nic, czy Nacho ma co jeść, czy Nacho jest zdrowy. A teraz nagle po tylu latach sobie o nas przypomniał?
• Wiesz... faceci w tak młodym wieku chcą się wyszumieć. Ale z drugiej strony wiem, że zawsze marzą o synu. Może faktycznie dręczą go wyrzuty sumienia i chce to wszystko naprawić? Chce po prostu być w życiu syna, a nie ci go odbierać. - i mnie przytulił
• Może to zostać naszą tajemnicą? Nie chce, aby Marcos się dowiedział...
• Jasne. - i na mnie spojrzał zdziwiony
• Po prostu nie chce, aby się nie potrzebnie zdenerwował. Nie przepada za nim, bardziej niż ja. - westchnęłam a on dał mi buziaka w policzek
• Masz to jak w banku. A teraz pomogę w nauce małemu, a ty odpocznij i nie myśl o tym za dużo.

Na szczęście jakoś wytrzymałam obiad w gronie rodzinnym i Marcos nic nie zauważył i o nic nie wypytywał. Dlatego mogłam sobie wszystko na spokojnie przemyśleć i postanowiłam na zapas się nie martwić. Bo w końcu to tylko jego przyjaciel, może jednak Lucas nie przyjdzie bo jest tchórzem. W końcu nie rozumiałam jak mógł w tym momencie sobie o nas przypomnieć, jak w końcu mógł mieć teraz wszystko. Dalej w tajemnicy przed Marcosem sprawdzałam statystyki i interesowałam się jak gra moja ulubiona drużyna, której oddałam swoje serce już dawno, dawno temu. Wieczorem położyłam się do łóżka i od razu do moich pleców przytulił się Marcos.

• Skarbie... - i czułam jego dłonie błądzące po moim ciele
• Nie mam ochoty dzisiaj, wybacz.
• Co się dzieje? Od kilku dni nie masz ochoty.
• Po prostu jestem zmęczona i nie mam ochoty. To wszystko.
• No mam nadzieję, że nie masz nikogo na boku. Jeszcze ślubu nie wzięliśmy.
• Nie żartuj. - westchnęłam i się w niego wtuliłam – Dobranoc.