Rozdział 7.

Ha dzisiaj 7 i dlatego dodaje 7 rozdział :D i powiem wam, że musze napisać jeszcze dwa w środku i tak o to będę miała rozdziałów aż do 22 :D cieszycie się?

&&&

Paula

Byłam zdenerwowana... dzisiaj miał przyjechać mój brat, z którym nawet nie zamieniłam słowa. Nie wiedziałam jaki jest i jak będzie nam się razem żyło. Marcos na szczęście zajął się strychem więc pokój już był. I miał go odebrać z lotniska. Ja sama wyszykowałam wszystko w domu i odebrałam Nacho ze szkoły. Mały był podekscytowany tym, że pozna swojego wujka i będzie z nim mieszkać pod jednym dachem. Ale weszliśmy do środka i już byli panowie więc sama weszłam do salonu z małym.

• Hej... - powiedział pierwszy a ja sama się przywitałam
• Cześć. Jesteś bratem mojej mamusi? - i do niego podszedł Nacho
• Tak, a ty?
• Nacho. - uśmiechnął się
• Nacho może pójdź do siebie zostawić plecak i umyć dłonie przed obiadem co?
• Dobrze. - i pobiegł na górę
• To był mój siostrzeniec?
• Dokładnie, jest bardzo podekscytowany, że będzie mieszkać z wujkiem. I mam nadzieję, że podróż była przyjemna co?
• Tak, tak. I dziękuje za to, że mnie przygarnęliście. Wiem, że pewnie wiecie o tym co się działo w przeszłości.
• Tak, ale to nie stoi na przeszkodzie. Choć kilka zasad mam.
• Jasne, jeśli to pozwoli mi skończyć studia. - zaśmiał się
• Ok to ja was zostawiam i uciekam do pracy. - odezwał się Marcos więc się do niego uśmiechnęłam – Miłej zabawy i do wieczora. - i dał mi buziaka
• Wujku, wujku!
• Tak?
• Kupisz mi nowy zeszyt? Potrzebuje.
• Dobrze mały. - i poczochrał go po włosach i wyszedł
• Głodny?
• Umieram z głodu. - zaśmiał się Javier więc go zaprosiłam do kuchni

Oczywiście obiad był już przygotowany, ale trzeba było odgrzać więc wszystko przygotowałam i podałam do stołu. Nacho przez cały czas zagadywał więc się uśmiechnęłam pod nosem. Zjedliśmy obiad w miłej atmosferze i w sumie nie miałam jak wypytać o wszystko mojego własnego brata, bo mój synek mi w tym przeszkadzał. Ale po obiedzie postanowiliśmy iść na spacer. Nacho wypruł jako pierwszy więc my szliśmy obok siebie.

• Więc co studiujesz?
• Anglistykę. Przynajmniej się staram, choć teraz jak się przeniosłem tutaj.
• Wiem. Ale na pewno sobie poradzisz. Choć wiem, że nie jest łatwo zostawić starego życia i zacząć wszystko od nowa.
• Masz rację. Choć wiem, że nie jest łatwo i dla ciebie. W końcu mnie nie znasz, a do tego ja jeszcze przeskrobałem co nieco.
• Słyszałam o problemach z prawem?
• Byłem wtedy głupi... zadawałem się z różnym towarzystwem no i założyłem się z nimi. Wpadłem do sklepu, okradłem go i narobiłem trochę szkód.
• Każdy popełnia jakieś błędy. - westchnęłam
• Jaki jest twój? Nacho?
• Nie, Nacho jest jedynym dobrym błędem. Owszem kiedy go urodziłam byłam jeszcze w szkole, a raczej ją kończyłam. Ale nigdy nie żałuję decyzji o tym, że go urodziłam. Jest moim promyczkiem.
• Nie jest Marcosa?
• Nie... w szkole poznałam takiego jednego... zakochałam się, wylądowaliśmy w łóżku i o to jest Nacho.
• A co z nim się stało?
• Wybrał karierę i imprezy. Niestety nie dorósł do dorosłego życia. A takiego nie potrzebowałam. - westchnęłam
• A teraz masz Marcosa.
• Tak, planujemy ślub, ale wiesz jak to jest. Praca, pieniądze. Nie jest łatwo.
• Dlatego w zamian za kąt pomyślałem, że wybiorę się do pracy na weekendy co ty na to?
• Jeśli tylko chcesz i dasz radę. - zauważyłam
• Chcę ci pomóc... bo wiem, że na pewno nie łatwo było mnie przygarnąć. W końcu mnie nie znasz.
• Tak, ale jesteś moim bratem. Choć może nie znamy się i nic o sobie nie wiedzieliśmy.
• Postaram się być dobrym bratem. - zaśmiał się co odwzajemniłam i poklepałam go po ramieniu
• Mama! - i podbiegł do nas Nacho – A mogę zabrać wujka na mecz?
• Jeśli wujek chce. - zauważyłam
• A co to za mecz? Piłka?
• Nie, ręczna. - zauważył – Pójdziesz? - i złożył dłonie jak do modlitwy
• Jasne. Weźmiemy mamę co?
• Jak zawsze. - i się do mnie przytulił

O dziwo minął miesiąc i dobrze się dogadywaliśmy, a Javier znalazł pracę w knajpce i pomagał nam dużo. Mój tato miał opłacony pobyt więc nie było źle. Jakoś staraliśmy się wszystko ułożyć i mogłam już na spokojnie myśleć o ślubie, dlatego się rozglądałam za wszystkimi rzeczami, które trzeba było zrobić. A najbardziej rozglądałam się za sukienką bo w końcu to najważniejsze dla panny młodej. Aby wyglądała najładniej ze wszystkich w ten najważniejszy dzień.